AYRILIK ZOR AYRILIK

Ayrılıklar..

      Hayatta belki de en acı veren duygusal acı ayrılıklar sanırım..

                          İlk ayrılığım hayatımın ilk aşkından oldu.. Babam bırakıp gitti beni bu sanal dünyada .. Daha 4 yaşındaydım. Onunla olan anılarımı hayal meyal hatırlıyorum. Sinirlendiğimde odasına kapanıp saçımı kestiğimi onun da beni alıp saçımı sıfıra vurdurduğunu,Gülhane parkındaki tavus kuşunun beni kovaladığında pardesüsünün içine saklanmamı,İSTANBUL’da camii camii gezmemizi, ara ara başka hikayeler.. Ne kadar az dimi.. Babama toz kondurmazdım. Hayatta laf söyletmezdim. Anneme dahi. Sonra büyüdükçe anladım ki.. O kadar durumumuz iyi olmasına rağmen zevki ve sefası için 2 kere iflas etmiş ve benim doğumumdaki bilekliğimi diğer çocukları için 1 haftalık kurtuluşu olarak gören adamın gerçek yüzünü görünce ayrılığımızın acısı daha da hafifledi..

                     İkinci büyük ayrılığım Abimle oldu.. O beni çok içten yaraladı..Aylarca kendime gelemedim.. İlk aklı başımda yakınımı kaybetmemdi.. Hergün dualar etmeler.. Hergün gözyaşı dökmeler.. Hergün oturup onun eline geçmeyecek mektuplar yazmalar. ( ki hala saklarım ) O kadar acı tatlı anılarımız oldu ki.. Anlatması güç.. Ara ara paylaşıyorum. Ama yine sınavımda ayrılık acısı vardı işte.. Annem için daha zordu evlattı çünkü.. Ardından 2 ay sonra sevdiğim adam askere gitti. O benim her şeyim olmuştu.Babam ,Abim ,sevgilim,eşim,yol arkadaşım,sırdaşım herbirşeyim. Ve 18 ay ayrı olacaktık. Hiç ayrı kalmamıştık ki.. Ve abimin yoğun bakım günlerinde beraber savaşmıştık hastanelerde.Biz çoğu şeyle beraber savaşmıştık. Ama umutlarımız vardı. Evlenecektik ve ayrılışımızın sonunda bizi mutluluk bekliyordu.. Mesajlarında ( senin olduğun eve gelmek istiyorum iko ) diye dileklerde bulunurdu onlar gerçek olacaktı.. O yüzden bu engeli ortadan kaldırmak için bu ayrılık ve sabır gerekliydi.. Dualarla,ağlayışlarla,sarılmalarla onu da gönderdim..Her gün telefonla konuşmalar,hergün mektup yazmalarla yokluğunu hafifletmeye çalıştık. Aydın’a asker olarak düşünce nasıl sevindik anlatmak güç.. Amcası aydında oturuyordu.. Bir hafta sonu onu ziyarete gittim.. Evci çıktı. Beraber kuşadasını gezdik dolaştık. Özlem giderdik.hasret giderdik. Ama yine ben İSTANBUL’A dönmek zorundaydım o da askeriyeye..Otogardaki sarılmamızı hiç unutamam ayrılmak sanki ölümmüş gibiydi. Otobüse gözyaşları içinde bindim. O ağlıyor, ben ağlıyor.. Koltuğuma oturdum ,otobüs hareket ediyor o durup durup arkasına bakıp gözünü silmeleri hala gözümün önünde.. Çok seviyoruz beeee…

                Derken kavuştuk..Evlendik… Ve bir takım nedenlerden ayrıldık  10 sene sonra.. Boşanmak daha zordu be. 15 senedir hayatında olan bir insanı ve ne zor şartlarda yuva kurmuşsun. Çok kolay olmuyor hayatından çıkarıp atmak.. Beraber gittik boşanmaya.. Anlaşmalıydı her şey.. kızımız bende kalacak.. Haftasonları ona gidecek.. Biz arkadaş kalacaktık. Mübaşir bizim adlarımızı söyledi.. içimden birileri sanki canımı sökmek için başlangıç yapmış gibiydi.. Mahkeme salonuna girdik. O karşı masada ben karşısında.. Arada baktım güçlükle ayakta duruyordu.. Önünde bulunan sandalyeden güç alıyordu.. Ve 5 dk. Tam 5 dk. İçinde tüm 15 senelik emek birden bitti… evet bitti… Kapıdan çıkınca ikimizde farklı taraflara gidecektik başlamadan önce öyle anlaşmıştık. Ben önce çıktım ağlamaya başladım. Arkamdan geldi..Tuttu kolumdan sarıldı o da ağlıyor.. Dedim biz ne yaptık.. Merak etme düzelecek her şey.. Dedim (sen salak mısın boşandık )dedim bitti her şey.. O da ağlıyor sarılıyoruz ayrılmamız bizi şoka sokmuştu.. Rabbim sevenleri ayırmasın.. Allah kimseye yaşatmasın.. Ama işte seviyoruz ya.. Beni facebooktan takip etmeler,hesap sormalar,Sanki gönül bağımız hiç ayrılmadı bizim. Hep yine aşıktık. Sadece bir reklam arası vermişiz gibi,bir es vermişiz gibiydik..

               Hayatımın şuana kadar en önemli ayrılığı annemin ölümü oldu.. Herşey güzeldi…Ta kii kalbine anjiyö yapılmasını öğrenene kadar.. Hayatım boyunca kendimi annemi mutlu görmek için çabaladım.. Çok küçükken den beri hayatını acılar içinde yaşayan annemi mutlu görmek için çabalamak benim en büyük amaçlarımdan biriydi.. Üvey anneyle yetişmiş, zorla ay hali bile olmadan 11 yaşında 30 yaşında adamla evlendirilmiş. Bıçaklanarak gerdeğe sokulmuş.. Küçüklüğü okula gitmek yerine abi dayakları,üvey anne dayakları ile geçip daha ilkokul diploması bile alamadan okula aç yaşamış benim annem. Sonra kocası veremden ölünce ilk ablama bakamamış onu babaanesine diğer elinde kalan diğer abimi de evlatlık vermek zorunda kalmış.. Ankara’da hizmetçilik yaptığı sıralarda dedem gelip hep maaşını alırmış..Okuma yazmayı hanımının çocuğuna bakarak öğrenmiş. Annemin başlangıç hayatı böyle daha yazarım ama sonra anlatırken için sıkışıyor.. Daha bir çok şey yaşamış birgün ayrıntılı anlatırım. Hayatımda tanımış olabileceğim En adam gibi kadındır benim annem.. Çocuklarını kimselere muhtaç etmeden bugünlere getiren.Hiçbir zaman kendi mutluluğunu düşünmeyen önce çocuklarım diyen bir ANA. Şimdi bakıyorum da çocuğunu düşünmeden kendi bilmemnesinin derdine düşenler var. Bunları ben ana olarak kabul etmiyorum..Zaten ne kadar analık yaparsan o kadarını o çocuk el içine karışınca görecek..

            İşte Annemin gidişi bana en çok koyanı oldu.. Evde hergün onun ayak seslerini duydum.. Her gün mutfakta yemek yaparken sanki yanımdaymış gibi dönüp böylemi yapmam gerek diye konuştum.. Hele onu morgda bırakıp ta eve geldiğim gece sabaha kadar uyuyamadım.Düşünsenize anneniz morgda ve o yeni doğan günde toprağa vereceksiniz. Sabah ezanı okunduğunda hani ölüyü duyurmak cenazesini söylemek için  sela okunur ya Acaba kim öldü dersiniz  bu sefer annem ya benim canım annemin adı okundu.. içimde kopan fırtınaları anlatmak çok güç.. İçimi resmen deştiler.. Allah’ım bana güç ver diye diye..Ayakta durmaya çalıştım.. Kızım var benim.Annem beni böyle yetiştirmedi valla kızar dedim. Zaten en kötüsü onu morgdan çıkarıpta yüzünü gördüğümde oldu..Melek ya uyuyordu.. Dokundum. Alnını öptüm.. söz verdim ona.. Kızıma iyi bakacağım..çünkü onun değerlisi taunaydı.. Ayaklarımın üstüne sağlam basacağım dedim. Ve bayılmışım. Kalamadım yıkamaya anamı.. Kalbim daha yetmedi.. İşte zor du be .. Çok zordu.. Ayrılık ..Yaman ayrılık.. Ama yine beni bu buhrandan çocuğumun babası kurtardı..Seviyorduk birbirimizi. Zorla bir araya gelmedik ki.. Bizim bir kızımız vardı.. Bende babasız büyüdüm. Ne zorluklar gördüm. Ki kocamı çok seviyorum,o da beni seviyorken. Gerçi en fazla kızını seviyor o da ayrı J neden tekrar birbirimize şans vermeyelim.

            İçinizi kararttım sanırım. Tekrar özür dilerim ama hayatın acı gerçekleri maalesef..Hayatımda o kadar çok ayrılık yaşamama rağmen alışamadım ,alıştırmasında Rabbim.. O yüzdendir duygusallığım.O yüzdendir küçücük ayrılıklara bile dayanamayıp parçalanışım.. Rabbim kimseyi sevdiklerinden ayırmasın.. Uzun bir yazı oldu.. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.. He bu arada Ölenlerimin tamamen yok olduğunu düşünmüyorum. Elbette birgün buluşacağımız için rahatlıyor içim.Yoksa kafayı yer insan..

Hoşça kalın.. Takipte kalın..

          

İŞTE SON ÖLMEDEN ÖNCE ÇEKİLEN RESMİN BU KALDI BE ANNEM..:(