Bugün pek keyfim yok ama yazmak istedim. Evin içinde öyle dolanırken içimi boşaltacak bir yer aradım kendimce. Sonra oturup bloğuma yazayım dedim. Okuyan olsun olmasın amacım zaten millet beni okusun da oo trendy olayım değildi hiç de olmadı. Takip edenlerin beğenenlere burdan çok teşekkür ederim ama gerçekten amacım değildi. Çocuğuma bir anı bırakmak bunu da hep söyledim ve hep yazdım.
Geçen hafta daha 7 si yeni dolacakken yine bir patlama. Yine ülkemin en güzel şehirlerinden birinde ve hem de kalbi sayılan,İnsanların taa eskilerde İSTİKLAL caddesine gideceğiz dediği anda en şık kıyafetlerini giydiği en saygı duyulan caddesinde oluyor bu patlama..Çocukluğumda CİHANGİR'den yukarı çıkarken 1 mayıs eylemlerinin olduğu o kanlı tarihe geçen KAZANCI yokuşundan yukarı doğru adım attığımız yer TAKSİM olurdu. Daha çocuktum PAN PAN pastanesi vardı. Hemen emek sinemasının köşesinde şimdilerde yeri kalmadı DEMİRÖREN oldu yerinde. Önünden geçerken annemin surat ifadesine bakardım. İçeri girersek 1 kase fırın sütlacı doyasıya yerdim. Fakat direkt geçersek anlardım ki parası yok annemin sesimiz çıkarmaz anlar ve bir daha ki paramızın olmasına kadar sessizliğe bürünürdüm. İSTİKLAL demek benim çocukluğum demekti. İSTİKLAL demek annemdi, abimdi. İSTİKLAL demek gençliğimdi.İSTİKLAL demek sevdiğim adamı buluşumdu,İSTİKLAL demek özgürlüktü,korkusuzluk, kısacası adı üstünde KURTULUŞ DEMEK.. Şimdi yapılan ise ANKARA'DA yaşananlardan da çok acıttı canımı. Benim için en önemli bir yerdi İSTİKLAL. Sanki kalbimin orta yerine koyuldu o bomba. Hayatımın uzunca bir kısmı çünkü orada geçti hala da geçiyor. Daha 2 gün önce kaymakamlıktaydım. Eşim dün oradaydı. Evde canımız sıkıldığında hadi bir İSTİKLAL yapalım der havamızı değiştirir o upuzun cadde. Her ne kadar insan kalabalığı da olsa Severiz bir o caddeyi. Her uzaktan gelen akrabamızı İSTİKLAL'e gezdirmeye götürmek geleneğidir herkesin. Yoksa derler ooo İSTANBUL'A gittin de İSTİKLAL'i görmedin mi diye kınarlar insanı.
Türkiye'min tabii ki her şehri, her karesi, her toprağı, noktası önemli. Her insanına kucak açtı bu ülke. Onca medeniyetler geçti.Bir sürü kavimler,boylar kuruldu. Uğruna ne kanlar döküldü. İki bombayla bizi korkutmaya çalışıyorlar ya. Daha biz son sözümü söylemedik. O kadar kolay değil işte. Bizler korkak olmadık değiliz de. Bizi psikolojik olarak yenmeye çalışıyorlar. Bilmiyorlar ki bizim kanımızda delilik var ondandır erkeklerimizin delikanlı olması.Zaten kahpeler güçleri yok ki yüzümüze karşı savaşsınlar. Ancak analarının eteklerini giyip korkudan yüzlerini saklarlar. Hain bir pusu kurarlar. Nerede erkeklik nerede. Allah düşmanın bile asilini,yüreklisini versin. Öyle arkandan iş çevireni,sessizce kuyu kazanını, yollarına bomba olanını vermesin.
Ne oldu o gezi parkı diye kendini yollara atanlar,yürüyüş yapanlar gerçekten beni hayal kırıklığına uğrattılar. Sanırım onlarda paralı provakatörlermiş. Ülke elden gidiyor bazıları hala laylaylom. Yapmayın.Sesiniz çıksın. En azından tepkiniz olsun. Hiçbir şey olmamış gibi davranmayın. Ruhunuzun umrunda değilmiş gibi olmayın. Yada passiflora içmiş gibi uyumayın. Filmlere,gezmelere,tozmalara,arkadaşlarla kakara kikiriye onu bunu çekiştirmeye kalkmayın.Birazcık nerde olduğunuzun farkında olun. Görgüsüzler gibi orda yemek yiyorum burda bunu yapıyorum diye checkinler yapmayın. Ben pazardan beri hayattayım diye checkin yapıyorum. oturup haber kanalları izleyip gündemi yakından takip ediyorum. Bilgilenmeye, tedbirlenmeye çalışıyorum. Ne yapılabileceğinin cevabını arıyorum. Çünkü biz çocuk değiliz. Sorumluluklarımız var. Çocuk olmayı çocuğumuza bıraktık. o çocukluğunu yaşayabilsin diye uğraşıyoruz.o yüzdendir uyanık olmaya çalışmamız. uyanıklığı öyle para pul için değil. Geleceğimiz için yapıyoruz.Hiçbir zaman çok zengin olma derdim olmadı. Rabbimden hep sağlık sıhhat sevdiklerimin sağlığı sıhhati ve başımızı sokacak bir evle kendimizi geçindirecek paramız olsun demekten başka dileğim olmadı. Olan en kötü halimize bile hep şükür ettik. Yine binlerce şükür. İsyan etmiyorum. Ama güzel güzel yaşamak varken neden bu düşmanlık. Ne yaptık biz bu insanlara. Bunun sebebi ne. Ya arkadaş burası TÜRKİYE.Herkese kucak açmış. Herkes diğer ülkere git bak bakalım bu kadar özgürlük var mı? Bu kadar rahatlık var mı?
Kötü olmak ne kadar kolay.İyi olmak zordur bu hayatta. Kötülük bulaşıcıdır. Rabbim kötülere fırsat vermesin.Kötülük edeceklerin bir an evvel ayaklarına dolandırsın. Dualar ederken artık öyle Allahım ev ver araba ver demek yerine önce ülkemize huzur ver.kötülüklere karşı koru. Düşmanlarımıza fırsat verme. Diye dua edelim. Birbirimizi sevelim. Birbirimizi anlayalım. Tüm sevdiklerinizi arayın. Fırsat buldukça yakınlarınızla sarılın. Küs olduklarınızı arayın. Hatalı onlar olsa dahi arayıp zeytin dalı uzatın. Kin tutmayın.hayat o kadar kısa ki. Ölüm anında film şeriti geçecek derler ya keşkelerle geçmesin. eyvahlarla geçmesin. Yapılması gerekenleri yapın. kötülük değil ama iyilikleri. Bende kalsınları.olsun senin canın sağolsunları,Sevdiklerinizi dinleyin.Çocuklarınızla daha çok vakit geçirin.Ve son olarak her görüştüğünüz insanla ayrılırken helalleşin. Bu kim olursa olsun.Hayatta iken birbirinden helallik almak kadar güzel bir şey yok. Annemden son öğrendiğim son bakıştaki son cümlelerimiz bu oldu.
SON BAKIŞTAKİ O SÖZLER KALDI AKLIMDA...HAKKINI HELAL ET..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder